Ілгеріде өзін тақуа, діндар етіп көрсетіп жүретін, сөйтіп жұртқа жақсы атанғысы келетін бір кісі өтіпті. Бір күні сол елдің патшасы оны сыйлап, құрметтеп үйіне шақырады.

Бір ауылда данагөй ақсақал өмір сүріпті. Одан ақыл сұрап жан-жақтан адамдар келіп тұрады екен. Күндердің бір күні әлгі қарияға көрші ауылдан бір кісі келіп:

Жаппар бин Әбу Тәліптің ұлы Абдулла ыстық күндердің бірінде құрма ағаштар бағына түсіп, ағаштардың көлеңкесінде отырады. Сол бақта қызмет еткен бір құлға түскі ас ретінде 3 тілім нан берілгенін көреді. Құл нанды ауызына салайын деп тұрғанда алдынан аш бір ит шығады. Құл қолындағы нанды иттің алдына қояды. 

Үбәйдуллаһ ибн Мұхаммедтің (р.а.) келтірген: «Бірде қайыр тілеп жүрген біреу хазірет Әлидің есігін қақты. Әли (р.а.) ұлына: «Анаңа алты дирхам берген едім. Соның бірін алып кел», – деп жұмсайды.

Жақып пайғамбар (ғ.с.) Әзірейіл періштемен (ғ.с.) дос еді. Бір күні Жақып пайғамбар (ғ.с.) Әзірейілге (ғ.с.): «Әй, досым, бұл жолы менімен жүздесуге келдің бе, жоқ, жанымды алуға келдің бе?» – деп сұрайды. Әзірейіл (ғ.с.) қал сұрау ниетімен келгенін білдіреді.